Over mij
Hi ik ben Mabel en dit is mijn verhaal over mijn vakgebied, Performing arts. Voor diegene die niet precies weten wat dit inhoud: Performing Arts is een verzamelnaam voor alles wat er op een podium of voor publiek plaats kan vinden. Zo heb je zingen, dansen, acteren maar ook een schilderij maken waar het publiek ter plaatse bij is, valt onder performing arts.
Ik wist al vrij snel dat ik dit wilde gaan doen, ik was drie jaar oud. Dat was ook niet helemaal toevallig want mijn moeder heeft haar eigen musicalschooltje.
Ik wil jullie graag meenemen in mijn verhaal. Waarom ik dit vak heb gekozen, wat het inhoud, wat ik ermee wil bereiken en hoe ik dat wil doen.
Zolang ik me kan herinneren ben ik bezig in de Performing Arts. Het begon met dansen later zingen, piano spelen, acteren en ook songwriting.
Toen ik 5 was heb ik mijn eerste liedjes geschreven.
Op mijn achtste heb ik meegedaan aan een talentenjacht op Nickelodeon samen met mijn mams. Extra leuk omdat we ook nog gewonnen hebben (Superster The Family Battle). Op dat moment werd bevestigd dat ik talent had en ik er misschien wel iets meer mee moest doen.
Daarna leek het me fijn om naar een andere dansschool te gaan even weg van mn mamsie. Ik deed ballet op hoog niveau 3 uur in de week en ook wedstrijdteams. Later heb ik ook op turnen gezeten.
Op mijn negende ging ik op piano les. Zeker een aanrader om een instrument te leren bespelen. Je krijgt een hele andere kijk op muziek en je leert muziek echt te begrijpen waardoor andere muzikale skills ook beter zullen worden zoals: zingen en/of dansen. Ik ging als een malle liedjes schrijven en vond dit ook een heeeeeeele leuke kant om te ontdekken.
Toen ik tien was kwam de auditie. Mijn moeder vertelde mij dat er zoiets was als een FAME school in Nederland. Ze namen elk jaar nieuwe mensen aan en je moest auditie doen. Je zou gewoon naar de middelbare school gaan en dan in het weekend zou je naar de FAME school gaan. Heftig maar ik wist niet wat ik hoorde. Ik MOEST hierheen.
De auditie had 3 onderdelen.
Het eerste deel was ballet. Hier had ik gelukkig al een streepje voor door mijn selectietrainingen. Daarna een choreografie die je ter plekke aan moest leren, zo snel en zo goed mogelijk. Vervolgens werd je in kleine groepjes opgedeeld en moest je aan de jury laten zien wat je kon.
Ronde 3 bestond uit zingen. We moesten ‘mensenkind’ van Tarzan voorbereiden en daar zingen. Allemaal in een halve kring om de pianist heen en dan om de beurt. Soms na 1 zin hadden ze het al gehoord en zeiden ze hard ‘JA VOLGENDE’. zes uur later was de auditie bijna afgelopen. Ik was doodop en helemaal aan het trillen. Veel kinderen om me heen waren op de grond gaan zitten van vermoeidheid maar ik mocht dat niet van mezelf. Ik wilde laten zien dat ik een doorzetter was, ik moest en zou niet. gaan. zitten.
Een week later kreeg ik te horen dat ik was aangenomen voor de dagopleiding. Dit zou betekenen dat ik als 11-jarige elke dag naar Amsterdam zou moeten gaan om daar naar de middelbare te gaan en na de 'gewone' middelbareschool vakken in de middag tot in de avond te trainen. Mijn ouders vonden het heftig maar hebben me laten weten dat ik zelf mocht beslissen wat ik wilde doen. Na lang twijfelen heb ik besloten dat ik gewoon naar mijn ‘normale’ middelbare wilde gaan en dan de opleiding in het weekend wilde volgen. Tot op de dag van vandaag ben ik blij dat ik een 'normale' middelbare school heb gehad. Begrijp me niet verkeerd, mijn vak is geweldig. Maar te veel ervan en je hele passie kan verdwijnen.
En toen begon het echte werk.
Ook al was ik 11 jaar oud. Op de FAME school hielden ze niet van laatkomers die niet de juiste kleding aanhadden en de lesstof niet goed uitvoerden. Elke keer een half uur van te voren aanwezig zijn zodat je kunt stretchen en de oefenstof kunt doornemen. Bij ballet een witte panty, witte schoentjes, een zwart balletpakje en je haren STRAK in een gevlochten knot. Bij alle andere vakken strakke zwarte kleding. Ook nagellak en sierraden werden niet gewaardeerd.
Waren we niet stil of serieus: push-ups of planken. Het was geen grapje maar wat een discipline heb ik daarvan gekregen.
Zes jaar lang heb ik e l k e dag ALLES gegeven wat ik had. Op mijn middelbare school deed ik atheneum. Iets wat ik kon maar zeker niet makkelijk voor mij was. Ik deed ook nog aan extra dingen mee zoals toneelstukken, muziekwedstrijden en het open podium. En ik had (gelukkig) ook vrienden die ook wel is wat aandacht en liefde verdienden. Als alle hectiek van de schoolweek voorbij was kon ik haastend na het laatste uur op vrijdag naar Amsterdam want daar begon dan mijn schoolweekend. Om vervolgens doodmoe op zondag mijn huiswerk te maken of misschien is met iemand af te kunnen spreken of naar een familieverjaardag te gaan. Het is moeilijk te begrijpen hoeveel iemand met een droom op moet geven. Sommige zullen het zien als ongeïnteresseerd of zelfs egoïstisch. Maar als je zo volgepland zit zes jaar lang begin je toch echt prioriteiten te stellen en sorry, sommige dingen horen daar gewoon echt niet bij. Alle feestjes op vrijdagavonden, verjaardagen van beste vrienden, belangrijke momenten waar ik niet bij kon zijn… het zijn er echt meer dan ik zou willen maar ik ben bang dat dat echt deel is van de weg naar mijn droom en ik weet dat de mensen die mij echt kennen mij zullen begrijpen.
Ik moest helaas stoppen met pianoles want het werd teveel. Wel heb ik meteen een gitaar voor mezelf gekocht. Later kwamen daar nog een ukelele en drumstel bij. Liedjes schrijven heb ik altijd volgehouden. Niks is lekkerder dan schrijven. Een verhaal verzinnen of simpelweg opschrijven hoe je over iets denkt.
Mijn droom die zes jaar lang was aangenomen worden op het HBO van mijn FAME school. Niks zou me daarvan weerhouden. Er zijn zeker verleidingen geweest. Momenten dat ik ECHT liever naar dat feestje wilde gaan met die ene leuke jongen en dan gewoon een weekend niet zou gaan trainen. Maar als je zo ver bent als ik was toen is dat gewoon GEEN keus. Ik vond het fijn dat er wel degelijk mensen waren die het begrepen. Zo heb ik nog steeds drie hele goede vriendinnetjes overgehouden aan die tijd op de middelbare school en natuuuurlijk vriendinnetjes van de weekendopleiding. De band die samen trainen en dansen schept is niet te omschrijven, die blijft altijd.
JA er waren tegenslagen. Het moment dat je 16 bent met een droom is heel anders dan dat je 11 bent met diezelfde droom. Je gaat toch meer denken aan je toekomst, je financiële beeld. Hoe lang gaat mijn lichaam dit soort trainingen nog volhouden? Ben ik wel wat ze zoeken en heb ik überhaupt wel talent?!
Geloof me op dit soort vragen heb je niet 1,2,3 het antwoord. Als ik heel eerlijk ben twijfelde ik nog steeds in 6VWO vlak voor de examens. En dat zijn momenten waar waardering maar vooral zelfvertrouwen de hoofdrol spelen.
Het jaar daarvoor had ik meegedaan aan een musicalvoorstelling op school. Ik had de hoofdrol gekregen en we deden mee aan een interscolair toernooi waarbij alle scholen van Haarlem en omstreken meededen (HIT). Onze voorstelling had niet alleen ALLE (op 1 na) prijzen gewonnen ik had ook de prijs gewonnen voor beste vrouwelijke hoofdrol en was ook nog genomineerd voor de beste vrouwelijke hoofdrol van de Amateur Musical Awards van heel Nederland :))))))))))))).
Wat ik ermee probeer te zeggen is. Tel je overwinningen. Sla ze op, adem ze in en onthoud ze. Want het zit dus in je. En twijfel nooit aan jezelf want je bent nu zelfs VERDER dan dat toen al was. Toen ik een jaar later de groene kaart had gekregen voor het HBO (ik was in een keer aangenomen zonder auditie te hoeven doen) was voor mij de beslissing gemaakt. Na jaren lang heel hard werken had ik het gewoon gehaald. Ik moest en zou mijn droom volgen. Ik moest en zou naar het HBO gaan.
En daar ben ik dan. Super dankbaar voor alles wat ik mag en heb mogen leren. Ik beheers na bijna 17 jaar: Ballet, Modern, Contemporary, Spitzen, Tap, Showdans, Jazz, Horton, Graham, Urban, Floorwork, Heels, Musicaltheatre, Latin, Fosse, Riverdance, Flamenco, Acteren, Choreograferen, Lesgeven, Zingen, Piano, Gitaar, Ukelele & Drums.
Ik heb onder andere in Ahoy gestaan, de Arena, Rai Theater, Carré, Stedelijk museum Amsterdam, Van Gogh museum, De toneelschuur Haarlem, Patronaat Haarlem en drie keer in the Ziggodome. Ik doe elke dag waar ik van hou en ik wil dat delen met mensen.
Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik veel wil delen en veel te vertellen heb en dat ik ook veel WIL vertellen. Ik wil mensen laten weten dat ze niet alleen zijn in hun gevoelens of gebeurtenissen. Ik wil uitwegen en oplossingen bieden. Nu ik afgestudeerd ben weet ik beter hoe ik kunst moet maken. Ik leer elke dag nieuwe dingen en zoek ook zelf naar nieuwe invalshoeken en uitdagingen. Ik heb altijd gezegd als ik later bekend word, dan wil ik dat worden omdat ik mijn verhaal aan het delen ben. 100% mijn verhaal vanuit mijn beleving. Het maakt me dan ook niet uit of er dan 2 mensen luisteren of 200 miljoen. Het gaat erom dat ze naar mij luisteren en ik deze mensen dus iets kan bieden in de vorm van kunst. Dat is echt mijn allergrootste droom.
Als je na dit super lange verhaal nog steeds benieuwd bent naar mij, twijfel dan niet en neem contact met mij op!